Ο ήλιος μπορεί να μας χαρίζει το ορατό φως (που αποτελείται από φωτόνια με μήκη κύματος μεταξύ 400 και 700nm) εμπλουτίζοντας τον οπτικό μας κόσμο και τις αισθητικές μας εμπειρίες, αλλά παράλληλα εκπέμπει υπεριώδη (Ultraviolet-UV) ακτινοβολία, η οποία διαχωρίζεται σε τρεις περιοχές στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα: την UV-A (από 320 μέχρι 400 nm), την UV-Β (από 280 μέχρι 320 nm) και την UV-C (από 200 μέχρι 280 nm), η οποία απορροφάται από την ατμόσφαιρα. Όσο μικρότερο το μήκος κύματος των φωτονίων τόσο υψηλότερη η ενέργεια που περιέχουν, και τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να προκαλέσουν διάσπαση των μορίων από τα οποία απορροφούνται. Αν τα φωτόνια χαμηλού μήκους κύματος φτάνανε στον αμφιβληστροειδή, το φωτοευαίσθητο χιτώνα του οφθαλμού, θα προκαλούσανε φωτο-οξειδωτική βλάβη που θα οδηγούσε σε τύφλωση.